ja również jeszcze nie jestem na to gotowa, mam prawie 22 lata a moja siostra 19 i już ponad roczne dziecko podziwiam ją

A myślałam, że tylko ja z moim chłopakiem planujemy najpierw wspólny kąt, a potem ślub :D Doszliśmy do wniosku, że najpierw kupimy mieszkanie, bo to dla nas najważniejsze, a potem zorganizujemy ślub i wesele, dostosowując finanse do kredytu mieszkaniowego :D A o dziecku jeszcze w ogóle nie myślimy - nie jesteśmy gotowi psychicznie ani materialnie - najpierw chcemy mieć własne mieszkanie i conieco oszczędności, by móc dziecku zapewnić jakiś start :)

Ja czekam na swoje maleństwo, ale myślę, że gdy jest się mamą niemowlaczka, na nic sobie nie można pozwolić, lub po kryjomu, w granicach rozsądku.. Swoją drogą, współczuje! Moje tak nie bolały!
Pozdrawiam serdecznie, Mój blog/ KLIK :))

Jak bym miała takie gęste i piękne włosy to skakałabym z radości

Czekając na ten właściwy moment możemy się w końcu nie doczekać... ja mam już poważnego mężczyzne w domu (6lat) od dwóch wychowuje go sama i nie narzekam :) mam cudownego syna! Każdego dnia zadziwia mnie czymś innym. Bezcenne są słowa "kocham cie mamo" lub "jesteś najlepsza mama na świecie" uwierzcie mi ze miłość do dziecka jest najpiękniejsza. A dom? Praca? Wszystko dało się zorganizować :) dodatkowo żeby mi się nie nudziło zrobiłam studia :) pewnie odrazu przychodzi myśl a gdzie czas na imprezy.. ? To już kwestia charakteru.. ale z nich też do końca nie zrezygnowałam .. ja nie cofnelabym nigdy czasu!mój życiorys jest bardzo urozmaicony ale wszystkiego nie jesteśmy w stanie w życiu zaplanować :)

Wydaje mi się ze nie ma czegoś takiego jak''TEN DOBRY MOMENT'' na dziecko. Ja w pierwsza ciąże zaszłam niespodziewanie, na początku tez były myśli przecież sobie nie poradzę, przecież jestem młoda... Ale jesteśmy kobietami i mamy ten Matczyny Instynkt. Na dzień dzisiejszy moja córa ma prawie 3 latka a ja mogę powiedzieć, ze jestem dobra młoda szczęśliwa mama.

Dziecku tez trzeba zapewnić dom, a dziecko i dom w jednym czasie to za duże wydatki, tez zgadzam się z wersją najpierw wspóln mieszkanie ;-) po za tym trzeba też się poznać pod każdym aspektem a nie tylko na randka :-D życia razem też trzeba się nauczyć :-D

Ósemki to pierwsze zęby, które zaczęły mi się psuć w ciąży, także ostatnie dwie górne wyrwałam właśnie wtedy i jestem zdania żeby je wyrwać JAK NAJSZYBCIEJ! Zanim ujrzą światło dzienne, bo są do niczego nie potrzebne, a właśnie najszybciej zaczynają się psuć. Ja właśnie po urodzeniu dzieci, rok po roku odnalazłam w sobie jakieś nieznane wcześniej siły i lepiej zorganizowałam swoje życie, ale fakt najpierw pożyłam.

Ja, mimo iż mam dopiero 16 lat, nie sądzę że w przyszłości będę chciała mieć dziecko. Dziecko wymaga swego rodzaju stałości, a ja jestem typem człowieka, który nie lubi siedzieć w miejscu. Być może mi się jeszcze odmieni, ale np. na tę chwilę, nie wyobrażam sobie siebie w przyszłości, jako mamy.
L E N B E R R Y

Ładna kurteczka :)

U mnie był najpierw ślub,dom już był.Potem wyjazd za granice. Ciągle powtarzałam jeszcze nie czas i...? 3 lata po ślubie pozytywny test :). Teraz trzymam synusia ramionach-jest,bo sam wybrał odpowiedni czas i dziękuje mu za to :). Czy bym sama podjęła decyzję o dziecku? Pewnie bym zwlekała,ale za nic nie zmieniłabym tego,że jestem mamą. Nie spodziewałam, że to takie cudowne. Nie żałuję! i Tobie też tego życzę-odpowiedniej chwili i tego wspaniałego uczucia :)

Zadaj mi te pytanie za parę miesięcy ( jeśli od razu się uda ) :)

Ja po części się z Tobą zgadzam, wszystko po kolei, najpierw ślub, później kąt, stabilna sytuacja i dopiero dziecko, ale nie wszystko musi być idealnie,tzn to własnie nie musi być własna super firma, wystarczy pewny etat. Mam malucha i świadomie podjęłam decyzję o dziecku, miałam już taką potrzebę bycia matką i chociaż jeszcze nie wszystkie moje plany i marzenia już są spełnione to postanowiłam odłożyć je na później, a o dziecko postarać się wcześniej:)

Powiem tam - przemyślana i zaplanowana ciąża ma napewno wiele plusów. Ale dużo masz racji, pisząc, że takie "rozsądne" odkładanie na później to pułapka. Bo zawsze można jeszcze coś zrobić więcej, polepszyć i poczekać.. A nam kobietom niestety zegar biologiczny tyka szybciutko... i owszem, nawet 40 latka urodzi dziecko, ale z dużo większym ryzykiem i obciążeniem..

Ja mam 34 lata i 12 letniego syna. Był planowany i chciany. Patrząc na dzisiejsze 25 latki myślę czasem, że może za wcześnie..? Ale nie! To był dobry czas. Byłam młoda, snu nie potrzebowałam tyle co dziś, energii też więcej było i ... nie czarujmy się - nie byłam tak wygodna ;))))) A dziś, nadal jestem młoda, a dziecko mam praktycznie odchowane :) :) Znowu mogę pożyć :) Zadanie (prawie) wykonane :D :)

Najważniejsze w tym wszystkim jest to, żeby podjąć decyzję z "głębi serca" i w zgodzie z sumieniem.. niech to będzie Wasz krok, a nie pod wpływem otoczenia czy "innych" :):):)

Pozdrówka OdpowiedzUsuń

Ja urodziłam mojego Ąntosia mając niecałe 24 lata. Wspólnie z mężem chcieliśmy już dziecka, oczywiście jestem przekonana, że było to inne "chcenie" niż u osób po 30-tce. Nie mniej przeraza nas fakt, że odkłada się czasem tak ważna w życiu decyzję na przysłowiowe później. Bo mieszkanie za małe, bo auto za stare itd Nie ma sie co oszukiwać , że zawsze bedzie coś nie tak, bo apetyt rośnie w miarę jedzenia. Powiem szczerze było ciężko, szczególnie finansowo, ale na rzeczy dla niego było zawsze! Przyznam, że na chorowanie i bóle zęba tez czasu nie mam, ale choć nie jestem typem "Matki polki" to i tak oszalałam na punkcie mojego synka. Nie ma (moim zdaniem) w życiu nic lepszego niż posiadanie dziecka. I uwierz mi kochana, ze kiedyś miałam zdanie takie samo jak Ty... dziś myślę już o kolejnym, tym razem już trochę bardziej z zimna krwią, bo widzę, że mój synek potrzebuje rodzeństwa, a ja i tak nie będę wystarczająco gotowa. Po za tym chce być matką dla własnych dzieci, a nie babcią! I nie chce tu nikogo obrazić, ale sama miałam mamę , która rodziła mnie przed 40 stką i niestety pomimo wszystko przepaść jest spora. To podkreślam raz jeszcze tylko i wyłącznie moje zdanie, którym sama siebie zadziwiam...:)

Wychodzi na to, że u mnie było wszystko zupełnie odwrotnie. Poznałam mojego "męża" miesiąc po swoich 22 urodzinach i po 3 miesiącach zaszłam w ciążę. Syn przyszedł na świat gdy ledwie skończyłam studia i 23 lata :D Jak łatwo się domyślić nie był planowany ani przemyślany, nie miałam pracy, doświadczenia, pieniędzy, mieszkania ani nawet pewności, że jego tata to "ten jedyny". Gdy syn miał 3 miesiące postawiliśmy wynająć nasze pierwsze mieszkanie i pierwszy raz zamieszkać razem :) A po kilku miesiącach wiedząc, że nie mam szansy na pracę bez doświadczenia, z niemowlakiem u piersi zapisałam się na szkolenie z urzędu pracy w celu otrzymania dotacji na własną działalność gospodarczą. I w wieku 25 prowadziłam już własną agencję reklamową. Wszystkiego (grafiki komputerowej oraz HTML) nauczyłam się sama z kursów na YouTube. Dziś mam 34 lata i wspaniałego prawie 11 letniego mężczyznę i to jemu zawdzięczam wszystko co mnie w życiu spotkało. To dzięki niemu, że się pojawił w moim życiu tak wcześnie, byłam tak zmotywowana i jestem tu gdzie jestem i robię to co robię. "Mąż" też się sprawdził za chwilkę będziemy obchodzili naszą 12 rocznicę :) Piszę "mąż" bo nadal nie mamy papierka :)